Wie heeft mijn kaas gepikt?
Sprookjes, wie is er niet groot mee geworden. U heeft ze vast wel eens gehoord, gelezen of op een film gezien. Of het nu gaat over Sneeuwwitje, 101 Dalmatiërs of Pinokkio. Hele pretparken als Euro-Disney, Bobbyaanland of de Efteling zijn op deze sprookjes gebaseerd. Het is een miljardenindustrie.
Wat kenmerkt nu deze sprookjes? Zijn ze nu waar of onwaar? Zijn ze verzonnen of (voor een deel) echt gebeurd? Eén ding is wel duidelijk, ze beschikken allemaal over een hele berg aan didactische input. Sneeuwwitje is goed en lief voor de natuur, Cruella is gemeen en dom en Pinokkio mag niet liegen anders krijgt hij een lange neus. Heel vroeger werden deze verhalen verteld als opvoeding, later werden ze gelezen en nog later verfilmd. Onze cultuur van goed en slecht, van wat mag en wat niet mag en hoe je geacht wordt je te gedragen, wordt hierin verteld. Kinderen worden hiermee voor een stuk opgevoed, gevormd. De meest vertelde/gelezen/bekeken sprookjes zijn dan ook universeel. Ze worden overal ter wereld aan kinderen voorgehouden.
Maar stopt het hier dan? Nee, want ook volwassen zijn gek op sprookjes. Ook zij kijken naar allerlei films die niet waar kunnen zijn (althans met de huidige kennis). En ook zij leven zich in, in de karakters en kiezen voor goed en slecht, veelal onbewust en gestuurd door de regisseur.
Zo zijn er ook boeken, die geschreven zijn als een sprookje, maar toch een boodschap mee geven aan de volwassen lezer. Boeken met een missie, een visie of een wijsheid. Boeken zoals de Alchemist, de Mierenhoop en Hoe vang ik een rat. Boeken waar een goede verstaander zijn kennis mee kan verrijken.
Zo is er ook het boek “Wie heeft mijn kaas gepikt” van Spencer Johnson.
Dit boek beschrijft het leven van twee muisjes Snel en Snuffel én twee mensjes Pieker en Peins, die voor de keuze komen te staan om hetzelfde te blijven doen of om te veranderen.
Het verhaal speelt zich af in een doolhof, waarbij de te vinden schat “KAAS” is. De muisjes gaan op hun gevoel af en vinden de kaas. Ook de mensjes die over het doolhof goed nadenken vinden de kaas. Maar na enige tijd raakt de voorraad op. Als de muisjes terugkomen en merken dat de kaas weg is, gaan ze op zoek naar nieuwe kaas. Als de mensjes terugkomen en merken dat de kaas weg is, vragen ze zich af: “Wie heeft onze kaas gepikt”. Zij willen hun kaas terug, zij willen een onderzoek wie het heeft gedaan, zij willen niet op zoek naar andere kaas, zij willen hun eigen kaas terug. Zij zijn bang om opnieuw het doolhof in te gaan en dan niets te vinden.
Uiteindelijk is Pieker het niets doen zat en besluit met alle vergaarde moed toch het doolhof in te gaan op zoek naar kaas. Hij vindt in het begin af en toe wat restjes. Dat sterkt hem erin dat er kaas is, maar Peins wil er niets van weten, hij wil geen andere kaas, hij wil zijn eigen kaas terug. Uiteindelijk vindt Pieker weer een enorme voorraad kaas, daar waar de muisjes als een hele tijd van aan snoepen zijn.
Het moraal
Moraal van het verhaal is: Weet hoe groot je markt nog is, weet wat er verandert, ga tijdig op zoek naar iets nieuws, durf te veranderen ook als is de weg een doolhof, want die het lef heeft tijdig zich aan te passen, zal zijn doel bereiken.
Heeft u wel eens het idee dat iemand uw kaas heeft gepikt? En wat deed u toen? Zou u met de wetenschap van dit boek het nu anders doen?